عبدالحجت حق جو
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
معجزه یکی از راه های اثبات پیامبری یک پیامبر است. مسائل متعددی در مورد معجزه وجود دارد ولی شاید به ذهن برسد که چرا نشانه ی پیامبری پیامبران با یکدیگر تفاوت داشته؟ به بیان دیگر چرا همه پیامبران برای اثبات پیامبری خود طبق یک روال عمل نکردند و یک چیز را برای معجزه ارائه نکردند؟ در این روایت به علت اختلاف معجزات بین پیامبران الهی اشاره شده است:
متن روایت
ابن سكّيت به ابو الحسن الرّضا عليه السّلام عرض کرد؛ براى چه خداوند عزّ و جلّ موسى بن عمران عليه السّلام را با معجزه عصا و يد بيضا و ابطال سحر فرستاد، ولى عيسى عليه السّلام را با معجزه طبّ و شفاى امراض، و محمّد صلى اللَّه عليه و آله را با كلام و خطبه ها (يعنى فصاحت و بلاغت كه مراد قرآن است)؟
حضرت در پاسخ فرمود: خداوند تبارك و تعالى وقتى موسى را مبعوث فرمود، آن عملى كه در آن عصر رواج داشت و مهمّ تلقّى ميشد سحر بود و لذا موسى از جانب خداوند با معجزه ابطال سحر- كه در قدرت اهل آن زمان عملى مانند آن نبود- حجّت آورد.
و خداى تعالى عيسى عليه السّلام را هنگامى فرستاد كه دردهاى مزمن و بی درمان شيوع داشت، و مردم نياز شديدى به طبّ و طبيب داشتند، پس عيسى از جانب حق تعالى با معجزهاى آمد كه در وسع آنان همانندش نبود و آن زنده كردن مردگان و شفاى كور مادرزاد و مبتلا به مرض پيسى باذن خدا بود. و حجّت را بر آنان تمام كرد.
و نيز خداوند تبارك و تعالى محمّد صلى اللَّه عليه و آله را زمانى مبعوث فرمود كه سخنرانى و كلام رايج بود (يعنى بلاغت)، پس آن حضرت با كتاب خداوند كه حاوى مواعظ و احكام و ابطال مطالب مشركين و اثبات و صحّت موضوعات خود و اتمام حجّت بر آنها بود آمد.
آدرس: الكافي (ط – الإسلامية)، ج1، ص: 24.
نکته
ابن سكّيت- بكسر سين و تشديد كاف- يعقوب بن اسحاق بن يوسف اهوازىّ است. او يكى از بزرگان علم لغت و ادبيّات عرب و شعر و از خواصّ امام نهم و دهم عليهما السّلام است. كتاب معروفش بنام اصلاح المنطق است كه بارها طبع و نشر شده.
در سال 244 ه.ق توسط متوكّل عبّاسى بطرز فجيعى به قتل رسيد. گويند سببش اين بود كه وى معلّم مؤيّد و معتزّ فرزندان متوكّل بود. روزى متوكّل از او پرسيد، اين دو كودك در نزد تو بهترند يا حسن و حسين فرزندان علىّ علیهم السلام؟ ابن سكّيت بعض از مناقب آن دو امام را گوشزد كرد و بالاخره گفت، قنبر خادم علىّ عليه السّلام در نزد من بهتر است از تو و دو فرزندت. متوكّل غضب نموده امر كرد زبان او را از قفايش بيرون كشيدند و كشته شد.
بدين سبب او را ابن سكّيت گفته اند كه بسيار سكوت می كرد و كمتر سخن می گفت تا مبادا زبان سرخ سر سبز را دهد بر باد. از غرائب اين است كه بالاخره همان زبان باعث قتل او شد».
