عبدالحجت حق جو
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
شاید سوال شود که امام حسین علیه السلام در هنگام خروج از مدینه فرمودند «أَمَّا بَعْد فَإِنّّ مَنْ لَحِقَ بِى اِسْتَشْهِدَ وَمَنْ لَمْ يُلْحَقُ بِى لَمْ يُدْرَکِ الْفَتْحُ وَالسَّلاَم» پس ایشان علم به شهادت داشتند. از طرف دیگر خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید «وَ لا تُلْقُوا بِأَيْديكُمْ إِلَى التَّهْلُكَة». آیا علم به شهادت منافاتی با این آیه ندارد؟
در پاسخ می توان به چند مورد اشاره کرد:
- در صورت ادعای تعارض نه تنها نهضت حسینی بلکه شهادت همه شهیدان در صدر اسلام را می بایست زیر سوال برد و همه آیات جهاد و قتال با کفار وظالمین کنار بگذاریم چون هرکسی که به جنگ می رود میداند که به شهادت میرسد و اگر جهاد نمودن با علم به شهادت مصداق تهلکه باشد باید جهاد تعطیل شود.
- نهی آیه در مورد ورود به تهلکه است و تهلکه در جایی معنا دارد که هیچ نفع شرعی و عقلی را به دنبال نداشته باشد ولی درجایی که کشته شدن برای رفع یک فتنه ی بزرگ مثل تبدیل خلافت به سلطنت یا جلوگیری از سلطه ی اراذل و اوباش چون یزید است نه اینکه تهلکه نیست بلکه تخصصا از دایره آیه خارج است.
- یکی از چیزهایی که به نهضت امام حسین علیه السلام ارزش داده همین علم به شهادت و کیفیت آن است. چراکه علم در این حد جهادگر را به چالش می اندازد و راه بر او سخت می شود و این علم به شهادت نه اجبار به آن یک ارزش قلمداد می شود.
- درتفاسیر از قول ابوایوب انصاری نقل شده است که این آیه وقتی نازل شد که مسلمانان در یاری خدا و رسولش بودند و از خانواده غافل بودند. در ادامه وقتی که مشغول اصلاح امر دنیا شده و در نتیجه از یاری خدا و رسولش غافل شدیم این آیه نازل شد. پس معنی آیه این چنین می شود که اگر از یاری خدا دست برداشته و در خانه بنشینید با دست خود به سوی بدبختی و هلاکت رفته و خداوند را غضب ناک ساخته اید.
- علم باطنی امام علیه السلام سبب نمی شود که ایشان به علم ظاهری خود هر چند سخت باشد عمل نکنند. درست است که امام علیه السلام می دانستند در این سفر شهید می شوند ولی برای اتمام حجت با کوفیان به سوی ایشان حرکت کردند زیرا این لازمه هدایت گری امام علیه السلام بود.
