مقدمه
یکی از اختلافاتی که بین شیعه و سنی وجود دارد بحث در مسئله امامت است. در بین اهل سنت نیز این در مورد این بحث درگیری شدیدی وجود دارد ولی در بین شیعه این چنین نیست.
امامت در اصطلاح به مسئله جانشینی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم اطلاق می شود. شیعه قائل به انتصاب و اهل سنت قائل به انتخاب هستند. انتصاب به این معناست که این مقام به دستور خداوند متعال و توسط پیامبر و امامان بعدی علیهم السلام انجام می شود. انتخاب به این معناست که پیامبر صلوات الله علیه و آله و سلم در مورد جانشین خود تصمیم گیری نکردند لذا مردم موظف هستند از بین خود فردی را به امامت برگزینند.
چرا انتصاب؟
شاید کسی بپرسد، چه لزومی برای آوردن دلیل بر انتصاب وجود دارد امری بدیهی است که جانشین پیامبران و ائمه علیهم السلام باید از طرف مردم انتخاب شوند چون این مردم هستند که باید به حکومت این افراد گوش دهند.
در مقام جواب باید گفت اولا شیعه امامت ادامه را نبوت می داند و همانطور که تعیین نبوت به دست خداوند متعال است تعیین امامت نیز این چنین است و ثانیا ولایت، سرپرستی و تصرف در امورات مردم در اصل برای خداوند متعال است چون در غیر این صورت ترجیح بلامرجح لازم می آید به این بیان که هر کسی می توان ادعای برتری و توفق کند. در مرحله بعد خداوند متعال این ولایت را به افرادی اعطا کرده که از آن جمله پیامبران، اوصیاء، اولیا و امامان علیهم السلام هستند.
مسئله انتصاب در مورد ولایت فقیه نیز مطرح می شود. آخرین سلسله ی این دوره ائمه دوازده گانه ما هستند که آنها نیز در زمان حضور برای خود نوابی خاص داشتند. در عصر غیبت تصرف در امورات مردم، توسط حضرات معصومین علیهم السلام به عهده ی نواب عام ایشان یعنی فقها گذاشته شده است. در روزگار ما با وجود ولی فقیه، اگر قرار باشد فردی در امور خُرد و کلان مردم دخالت کند حتما باید طبق اجازه و نظر ایشان باشد. این مسئله در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز درج شده است.
ادامه دارد…