عبدالحجت حق جو
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
آیت الله العظمی سید رضا بهاءالدینی در 9 فروردین 1287 ش برابر با عید غدیر 1327 ق در قم دیده به جهان گشودند. ایشان از 19 سالگی در حوزه درس آیت اللَّه شیخ عبدالکریم حائری یزدی شرکت جست و مورد لطف استاد قرار گرفت. آیت اللَّه بهاءالدینی پس از رحلت استاد، در درس حضرات آیات: سیدصدرالدین صدر، سید محمد حجت کوه کمره ای، سید محمد تقی خوانساری و سید حسین بروجردی حاضر شد و در 25 سالگی اجازه اجتهاد گرفت.
ایشان همزمان با پشت سر گذاردن دروس سطح و ورود به درس خارج، خود تدریس سطوح را آغاز کرد و پس از کسب مدارج بالاتر، حلقه درس خارج خود را تشکیل داد. ایشان از آن پس به مدت بیش از پنجاه سال، به تدریس و تربیت طلاب در حوزه علمیه قم مشغول شد و تنها در اواخر عمر به دلیل کسالت و بیماری، از آن باز ماند.
آیت اللَّه بهاءالدینی، از نمونه های روحانیان زاهد و عامل بود؛ به نماز شب و رعایت جزئیات مسائل اخلاقی پایبندی بسیار داشت و از علاقمندان عالمان آزاده به شمار می رفت. ایشان شیفته کسانی همچون آیت اللَّه سیدحسن مدرس بود و حتی با حالت بیماری نیز زیارت قبر او در کاشمر را از یاد نمی برد. این عارف سترگ، در تحمل مصائب و سختی ها صبور بود و به خواندن قرآن و ادعیه شوق فراوان داشت. به دفاع از حریم ایران اسلامی اهمیت فوق العاده می داد و به همین خاطر، علی رغم کهولت سن و رنج بیماری، چندین بار در زمان جنگ در جبهه ها حضور یافت و با نفس رحمانی خود، روحیه بخش رزمندگان اسلام گردید.
همچنین کتاب های سلوک معنوی و نردبان آسمان از جمله آثار ایشان می باشند. در اواخر عمر معظم له، سمیناری برای بزرگداشت شخصیت عرفانی، اخلاقی و علمی آیت اللَّه سیدرضا بهاءالدینی برپا شد و در آن، از این عالم بزرگ تجلیل به
عمل آمد.
سرانجام این فقیه عارف پس از 89 سال زندگی زاهدانه، در بیست و هفتم تیرماه 1376 ش برابر با دوازدهم ربیع الاول 1418 ق در قم درگذشت و در مسجد بالاسر حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.
متن پیام مقام معظم رهبری به مناسبت رحلت ایشان:
بسم الله الرحمن الرحیم
با تأسف و اندوه خبر یافتیم که عالم ربانی و فقیه عارف و پارسا حضرت آیت‌الله حاج آقا رضا بهاءالدینی(قدس الله روحه) دار فانی را وداع گفته و به جوار رحمت حق پیوسته است. برای حوزه‌ی علمیه‌ی قم و روحانیت معظم اسلام، این ضایعه‌یی بی‌جبران و فقدانی دردناک است.
این عالم بزرگ از جمله‌ی نوادری بود که همواره در حوزه‌های علمیه همچون ستاره‌ی درخشان معنویت و عرفان، راهنمای خواص و مایه‌ی دلگرمی و امید برجستگان‌اند. مقام رفیع اخلاقی و معنوی آن بزرگمرد، موجب آن بود که هر کلمه و اشاره‌‌ی او چون برقی در چشم ارادتمندانش بدرخشد و دریچه‌یی به عوالم معنا بگشاید.
مجلس او همواره معراج روح مستعد فضلای جوانی بود که می‌خواستند علم دین را با صفای عطرآگین عرفان دینی توأم سازند. معلم اخلاق و سالک الی الله بود، و صحبت نورانی و کلام راز گشای او، دل مستعد را در یاد خدا مستغرق می‌کرد.
پیر مراد جوانان پاکباز جبهه و جنگ در دوران دفاع مقدس و شمع محفل بسیجیان عاشق بود، و بارها صفوف مقدم جبهه‌ها را با حضور خود نورانیت مضاعف بخشید.
این عالم کهنسال و مراد و مقبول فضلاء و علما، عمر با‌برکت و پرفیض خود را در بهشتی از پارسایی و زندگی زاهدانه، در کنج محقر خانه‌یی که دهها سال شاهد غنای معنوی صاحبش بود به سر آورد و بی‌اعتنایی حقیقی به زخارف ناپایدار دنیوی را که سیره‌ی همه‌ی صاحبدلان برجسته‌ی حوزه‌های علمیه است، درس ماندگار خود ساخت. همان‌طور که حیات مبارک آن اسوه‌ی پارسایی و تقوا، در حوزه علمیه‌ی قم برجسته و محسوس بود، ضایعه‌ی وفات ایشان نیز در آن حوزه عظیم‌الشأن، بسی بزرگ و سنگین است.
اینجانب این مصیبت دردناک را به حضرت بقیة‌الله الاعظم (ارواحنا فداه) و به همه‌ی اعاظم و اعلام حوزه‌های علمیه و نیز به فضلای جوان و طلاب پاکنهاد و همه‌ی دلهای سرشار از شور و شوق معنویت و حضور، و نیز به خاندان معظم و فرزندان مکرم و دیگر بازماندگان ایشان تسلیت می‌گویم و علو مقام روح مطهر آن عبد صالح را در درجات قرب، از حضرت حق متعال مسألت می‌نمایم.
سید‌علی خامنه‌ای
28 تیر 76
