اندر حکایات مسجد (2)

حکایت

یکی از دوستان نقل می کردند: فرزندم را از کودکی به مسجد بردم و در این امر همیشه ملازم من بود. فرزندم بدون هیچ گونه آموزش مستقیم از طرف والدین قادر به گفتن اذان، اقامه، مکبری نماز، خواندن نماز با ادای اذکار به صورت کامل و… می باشد. البته از رفتار بد برخی افراد مسن مسجد نیز شکایت داشتند ولی در نهایت از مقاومتی که به خرج داده بودند بسیار راضی بودند.

تذکر

مسجد مکانی عمومی است لذا باید زمینه برای حضور همگان در آن فراهم شود. درست نیست که مسجد مختص به عده ای افراد مسن بوده و هر کس را ایشان خواستند در مسجد رفت و آمد داشته باشد. بله والدین نیز موظف هستند تدابیری به خرج دهند که کودک ایشان مزاحمت کمتری برای اطرافیان ایجاد کند. در مقابل اهالی مسجد نیز اگر می خواهند مسجد در آینده نیز حیات داشته باشد، باید مقداری تحمل خود را بالا ببرند.

درباره ی عبدالحجت حق جو

مطلب پیشنهادی

رفع تضاد بین تحاکم به طاغوت و ناچاری رجوع به دادگاه‌های بین المللی در حکومت اسلامی

شاید این اشکال به ذهن بیاید که در زمان ما و در نظام جمهوری اسلامی گاهی اوقات نزاع‌های بین المللی به وجود می‌آید و مسئولین حقوقی نظام در محاکم بین المللی مثل دادگاه لاهه و دادگاه‌های بین المللی که نزاع‌های بین دولت‌ها و دولت و شخص را مطرح می‌کند طرح دعوا می‌کنند. آیا این از مصادیق تحاکم به طاغوت نیست؟ و اگر هست از چه راهی باید این را حل کنیم؟

امام حسین علیه السلام و حضرت یحیی (3)

مقدمه در دو نوشتار قبل ابتدا مطالبی در مورد ارتباط امام حسین و حضرت یحیی …

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *