عبدالحجت حق جو
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
وقتی انسان منتظر رسیدن یک مهمان یا بسته ی پستی مهم است با کوچکترین صدایی گوش خود را تیز می کند که شاید آن مهمان یا محموله رسیده است. وقتی انسان گرسنه و یا تشنه می شود ناخودآگاه به سمت یخچال کشیده می شود. در هنگام بروز نیازها، انسان به مبدا تامین کننده آن نیاز تمایل پیدا کرده و سعی در رفع آن دارد.
در دوران حاضر و عصر غیبت که دسترسی ظاهری به وجود مقدس امام معصوم علیه السلام نداریم، با مرور اهتمام حضرات معصومین علیهم السلام به حل مشکلات انسان ها و خصوصا شیعیانشان در مسائل مهم معنوی و مادی، به این مسئله باید اندیشید که اگر در این روزگار، ما نیز از این نعمت بزرگ الهی بهره ای داشتیم، قسمت عمده ای از مشکلات مان با عنایت ایشان قابل حل و رفع بود. این درک با واسطه می تواند ما را به جایی برساند که آهی از ته کشیده و بگوئیم چرا باید در دورانی باشیم که از این نعمت بزرگ الهی به ظاهر محرومیم.
اینکه در دعای ندبه و از لسان مبارک امام صادق علیه السلام می خوانیم ای مولا و آقای ما، تا چه زمانی در انتظارت حیران و سردرگم باشیم مسئله ی کمی نیست. اگر تنها گوشه از محبت و لطف این خانواده را درک کرده باشیم، به واقع دوری آن ها برای ما سخت و طاقت فرساست. حیرانی و سردرگمی امری نیست که تنها اختصاص به مسائل مادی داشته باشد بلکه اشاره به مسائل معنوی نیز دارد.
ما از یک طرف محروم از وجود مادی و ظاهری امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هستیم و از سویی دیگر، از برکات مستقیم و بدون واسطه ی ایشان نیز بهره چندانی نداریم چون توجهی نداریم.
بله اینکه در روایات وارد شده امام غائب مانند خورشید پشت ابر است و همه از آن بهره می برند کاملا صحیح است و ما هم به آن اعتقاد راسخ داریم ولی آیا بهره ای که انسان از خورشید پشت ابر می برد با بهره ی خورشید عیان یکی است؟ قطعا یکی نیست و همین امر از اسرار غیبت ایشان است. به بیان دیگر غیبت امام به معنای عدم حضور نیست بلکه غائب بودن از نظر ما مراد است.
نکته ی اصلی در دوران غیبت حس احتیاج و افتقار به امام معصوم علیه السلام است. وقتی این حس به اوج خود رسید و همگی طالب آن نیاز شدند ناخودآگاه به سمت آن کشیده شده و سعی در رفع آن نیاز می کنند. حصول حس احتیاج، امری درونی و ملکه ای است که به تدریج حاصل می شود لذا باید برای بدست آمدن کوشش بسیار کرد.
وفقنا الله لمرضاته
